Afgelopen week popte een bepaalde zinsnede op in mijn hoofd. Hij bleef hangen. Ik besloot er iets mee te doen. De dag ervoor had ik iemand zien dichten in de trein op weg naar huis. Ik besloot dus om het ook eens te proberen.
Hiervoor heb ik me nooit gewaagd aan serieuze gedichten. Sinterklaasgedichten gaan me over het algemeen erg goed af. Binnen een uur zijn die meestal wel klaar, maar over het algemeen zijn deze ook een stuk langer dan serieuze gedichten.
Bij dit gedicht heb ik me laten leiden door het gevoel wat de zinsnede “diepe donkere zucht” bij me opriep. Het is niet zozeer dat ik me op dat moment melancholisch voelde, het gedicht kwam eigenlijk vanzelf op papier. Dat was wel een vreemde gewaarwording. Als je kijkt naar het gedicht kan je enkele stijlvormen onderscheiden. In de rest van dit bericht ga ik hier kort op in.
Alliteratie
Waar sinterklaasgedichten vaak simpel rijmen, doet deze dat niet. De zinsnede die in mijn hoofd zal was een alliteratie. Een alliteratie is een stijlvorm waarbij de beginletters van opeenvolgende woorden gelijk zijn. Hierdoor kan je de aandacht vestigen op de woorden en daarmee ook het gevoel bij de betekenis daarvan versterken.
Stijlvormen
Er zijn nog veel meer soorten stijlvormen voor gedichten. Ik ben me op het moment aan het inlezen in deze vormen. Mijn interesse voor dichten is nog maar net gewekt. Wie weet post ik binnenkort weer een gedicht waarin ik andere stijlvormen heb verwerkt.
